نمایش «خداحافظ دختر شیرازی» در کنار «چشم‌وگوش‌بسته» همان ضعف آشنای سینمای ایران را بار دیگر یادآوری کرد و همان جمله کلیشه‌ای در نقد فیلم‌ها را به یاد آورد: ضعف اصلی در فیلم‌نامه است. در حالی که جذابیت نسبی و اصلی این دو فیلم، حاصل داستان و فیلم‌نامه‌شان است که هر دو بر اساس دو منبع جذاب خارجی بنا شده‌اند.
